دوستی با بعضی ها ...

ü       دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای کیسه ‌ایست . هول هولکی و دم دستی . این دوستی‌ها برای رفع تکلیف خوبند . اما خستگی‌ات را رفع نمی‌کنند . این چای خوردن‌ها دل آدم را باز نمی‌کند . خاطره نمی‌شود . فقط از سر اجبار می‌خوریشان که چای خورده باشی به بعدش هم فکر نمی‌کنی .

ü       دوستی با بعضی آدمها مثل خوردن چای خارجی استT. پر از رنگ و بو . این دوستی‌ها جان می‌دهد برای مهمان‌بازی برای تعریف کردن لطیفه‌های خنده‌دار ، برای فرستادن اس ام اس‌های صد تا یک غاز ، برای خاطره‌های دمِ دستی. اولش هم حس خوبی به تو می‌دهند. این چای زود دم خارجی را می‌ریزی در فنجان بزرگ. می‌نشینی با شکلات فندقی می‌خوری و فکر می‌کنی خوشحال‌ترین آدم روی زمینی. فقط نمی‌دانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از یکی دو ساعت می‌شود رنگ قیر. یک مایع سیاه و بد بو که چنان به دیواره فنجان رنگ می‌دهد که انگار در آن مرکب چین ریخته بودی نه چای.

ü       دوستی با بعضی آدم‌ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است. باید نرم دم بکشد. باید انتظارش را بکشی. باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی. باید صبر کنی. آرام باشی و مقدماتش را فراهم کنی. باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک. خوب نگاهش کنی. عطر ملایمش را احساس کنی و آهسته، جرعه جرعه بنوشی‌اش و زندگی کنی